Bij het stoplicht staat een paaltje waar fietsers op een knop kunnen drukken om groen licht te krijgen. Er zit een sticker op geplakt. 'Vlees is moord' staat er op. Dat is het zeker. De dieren die wij eten, zijn niet van ouderdom gestorven. Ze zijn ook niet omgekomen bij een ongeluk ofzo. Ze zijn vermoord.
Dierenmoord. Ik wil de groteske praktijk van het op industriële schaal fokken, doden en eten van dieren op geen enkele manier bagatelliseren. Maar het is iets anders dan mensenmoord. Alhoewel de stickerplakker dat waarschijnlijk niet met me eens is.
Maar als je zo gaat beginnen: eten is altijd moord. Niet alleen vlees. Vrijwel alles wat mensen eten, heeft geleefd. Bijna altijd gaat eten gepaard met het vermoorden van levende wezens.
Er zijn uitzonderingen. Zout en water, voornamelijk, maar ook wat industriële toevoegingen her en der. Zout is de enige steen die mensen eten. Alsof dat niet gek genoeg is, moet zout ook nog eens in perfecte balans zijn in het lichaam met het andere niet-levende ingrediënt dat we consumeren: water. Als de balans zoek is, word je ziek en ga je - uiteindelijk - heel vervelend dood. Maar dat terzijde.
Het feit dat mensen afhankelijk zijn van het eten van andere levende soorten, maakt ons, in biologische zin, parasieten. Net als alle andere dieren trouwens. Dat mensen en dieren moeten doden om te eten, onderscheidt ons van planten, die zachtmoedige wezens die hun voedsel uit zonlicht en bodemmineralen halen.
Als je geen wortels hebt, ben je een natural born killer. Daar ontkomt ook de nobele stickerplakker niet aan.