Wat een heerlijke nazomer hè? Ik heb het veel mensen horen zeggen afgelopen tijd. Zelf heb ik er niet van kunnen genieten. Waar ik het weer vroeger nam zoals het kwam, raak ik tegenwoordig bij het minste of geringste van slag. Shit, alweer een hitterecord, alweer meer neerslag dan ooit. Ik lijd aan klimaatdepressie.
Klimaatdepressie
En ik ben de enige niet. Waar het voorheen vooral klimaatwetenschappers waren die aan klimaatdepressie leden – wat doet het met je als niemand je 'ongemakkelijke waarheid' horen wil? – sijpelt de neerslachtigheid steeds verder door. Maar een vorm van ontkenning ligt op de loer. Want hoe ga je om de wetenschap dat we (en dit is een gematigde schatting) nog zo'n dertig jaar te gaan hebben voor de pleuris echt uitbreekt?
In de rouw
Volgens de Amerikaanse psychologe Renee Lertzman is het zaak dat we in de rouw gaan. In Environmental melancholia (2015) schrijft ze dat we moeten ophouden met wegkijken en het verlies dat de klimaatcrisis met zich meebrengt onder ogen moeten zien. Pas wanneer we door de angst, de pijn en het verdriet die dat met zich meebrengt heen gewerkt hebben, kunnen we onze klimaatdepressie te boven komen.
Aanvaarding
Zo bezien is de ontkenning van veel mensen best te begrijpen. Zij bevinden zich nog in het eerste stadium van de rouw. Als het goed is volgen dan snel woede, vechten, depressie – ik ben dus in ieder geval al een flink eind! – en uiteindelijk aanvaarding.
Lees dit artikel van de Groene Amsterdammer over de 'depressie' bij klimaatwetenschappers, omdat hun werk onmogelijk wordt gemaakt. In Texas bijvoorbeeld, deden ze onderzoek naar kustplanning voor de toekomst, maar werden ze gedwarsboomd door beleismakers die in het eindrapport alle woorden 'klimaatverandering' en 'stijging zeespiegel' verwijderden. Het noemen van deze woorden in staatsdocumenten is namelijk verboden door de staat Texas.