Vergelding wordt nog altijd gezien als een legitiem – zo niet het primaire – strafdoel. Eigen rechter spelen mag binnen ons rechtssysteem echter niet. Deze individuele vrijheid hebben we moeten afstaan, zodat een grotere mate van veiligheid en voorspelbaarheid kan worden gegarandeerd. De rechterlijke macht neemt dit oordeel van ons over en wordt geacht voor vergelding te zorgen voor het aangedane leed, en daarmee in de positie van het slachtoffer te treden.
Maar zou de taak van de rechterlijke macht niet juist moeten zijn om die primaire menselijke behoefte aan wraak te ontstijgen en een rationelere reactie geven? Een lange vrijheidsstraf kan nodig en passend zijn om een signaal te sturen richting de maatschappij. Maar een straf die het leed alleen 'opheft' door zijn punitieve karakter leidt slechts tot een groter totaal leed, en niet tot minder leed voor het slachtoffer. De rechterlijke macht zou moeten zoeken naar een zinvollere straf in bredere zin.
Dat kan door naar een manier te zoeken om schade te herstellen of het slachtoffer te helpen om het leed te verwerken. Dat kan ook in de preventieve sfeer door zich te richten op de woede van de dader. In St. Quentin Correctional Facilities in Californië gebeurt dat al jaren met het Prison Yoga Project. Sinds twee jaar gebeurt dit ook in Nederland door stichting PrisonYoga. Deze organisaties bieden een lichaamsgerichte interventie die gedetineerden helpt om op een positieve manier om te gaan met spanningen, stress, impulsen, en emoties zoals woede en verdriet.
De staat als beschermer én straffer moet de moed hebben om de woede van het slachtoffer niet over te nemen, en zich te richten op het beheersen van de woede van de dader in de toekomst. Hiermee brengt het straffen oprechte gedragsverandering teweeg, waardoor nieuwe misdaden – en dus slachtoffers – kunnen worden voorkomen. Alleen dan zal de rechtspraak haar volle potentie als bewaker van een veilige en evenwichtige samenleving kunnen bereiken.