Hij werd zo'n beetje van elke school getrapt waar hij op zat en pas bij de derde poging toegelaten tot de filmacademie: regisseur Giancarlo Sánchez. Nu is hij 32 jaar oud, heeft hij een Gouden Kalf op zak, regisseerde hij hitserie Mocro Maffia en maakt hij het absurdistische Joardy Season, waarvan volgende week het tweede seizoen verschijnt.

Hoe is het om gevierd regisseur te zijn?

'Je gaat er eigenlijk een beetje vanuit dat als je Nederlandse films maakt, er geen hond naar kijkt. Dus dat ik met Achmed Akkabi en Bobby Boermans de serie Mocro Maffia heb mogen maken, en dat het een succes is, is hartstikke leuk. En het is heel tof dat Jim Deddes, Jan Hulst en ik de kans hebben gekregen om een beetje te doen wat we willen, om de sketches van Joardy Season te maken. Ik heb acht jaar met Jim gewoond en hij is knettergek. Hij is acteur en geobsedeerd met het gedrag van mensen. We keken veel televisie en gaven af op wat er voorbij kwam. Nederlandstalige televisie staat voor een soort algehele vrolijkheid. Welk programma je ook kijkt, hetzelfde kliekje BN'ers komt over de vloer. Waarom, vroegen wij ons af. Wat weten zij dat wij niet weten? En vaak was het niet eens grappig.'

Wil je daar iets tegenover stellen?

'Nee, dat is niet hoe we ernaar kijken. We zijn allang blij dat we iets mogen maken, dat mensen iets in ons zien. Dat is geen valse bescheidenheid, ik denk dat dat voor veel makers geldt. Wat je wel ziet is dat een nieuwe generatie makers minder tussen de lijntjes kleurt. En dat bijvoorbeeld YouTube en Spotify voor een heel nieuwe dynamiek zorgen.'

Het is op YouTube waar de carrière van Sánchez begint, met videoclips voor rappers als Hef, Adje, M.O. & Brakko en Mr. Probz. Hij wordt toegelaten tot de filmacademie na inzending van Kaolo, een zwart-wit film over het straatleven in de Molenwijk in Amsterdam-Noord, zo vertelt hij aan Johan Fretz in Brainwash, een podcast van Human waarin denkers aan de hand van muziek over hun leven en ideeën vertellen (abonneer je via Apple, Spotify, of RSS-feed).

Hoe kom je tot je creaties?

'Voor dramaseries geldt dat er veel scenarioschrijven aan te pas komt. Karakters, verwikkelingen en wendingen schud je niet zomaar uit je mouw. Daar komt veel vergaderen en overleggen bij kijken. Het bijzondere van Joardy Season is dat het volledig op onze conto gemaakt wordt. Wij hebben ondervonden dat als het moet, als we om tien uur 's ochtends op kantoor moeten zitten en met iets grappigs moeten komen, dat het niet werkt. Dan komt er niets. Wat wij doen is tijd voor elkaar maken. Dan gaan we wat eten, samen koken, of gamen. Dan ontstaan gesprekken over dingen die we onlangs gezien hebben, over ergernissen. Dan zeggen we tegen elkaar: 'Zou het niet vet zijn als…' Zo ontstaan ideeën voor sketches. En natuurlijk moet je vervolgens nog steeds hard werken aan de uitwerking. Want een slecht uitgevoerde grap is nog steeds een slechte grap.'

Als we alleen maar fictie zouden maken over politiek correcte mensen, dan krijg je een etalage van een soort perfecte mensen. Dat zou toch ontzettend saai zijn?

Een van de nummers die Sánchez uitkoos voor de podcast, is The most beautiful girl in the room van Flight of the conchords, een komisch duo uit Nieuw-Zeeland dat bekend is van de gelijknamige comedyserie die door HBO werd uitgezonden. 'Los van een leuk liedje, is het een goede grap, een verhaal waar je naar luistert', zegt Sánchez over het lied waarin, zoals de titel doet vermoeden, een jongen zijn liefde bezingt voor de allermooiste vrouw in de kamer. Het brengt het gesprek op wokeness, politieke correctheid en stereotypering.

Ben je daar veel mee bezig in je werk?

'Over Mocro Maffia krijgen we wel eens de vraag of we niet een stereotype laten zien: de biculturele Nederlander die de criminaliteit ingaat. Dat is een ingewikkelde discussie, maar ik denk dat we vooral laten zien wat er gebeurd is. En we laten zien dat het niet alleen maar gaat om de Marokkaanse achtergrond van die jongens. Het is een milieu waarin mensen onder valse voorwendselen − geld, vrouwen, status − verleid worden de criminaliteit in te gaan. Dat je daarin vast komt te zitten. Ik begrijp de kritiek wel, maar Mocro Maffia is ook een waarschuwingsverhaal. Veel gangsterverhalen zijn dat: be careful what you wish for.'

Wordt er onvoldoende onderscheid gemaakt tussen feit en fictie?

'Er gebeuren een heleboel vette dingen, denk aan #MeToo, maar je ziet ook dat er een soort politieke correctheidspolitie is opgekomen: dit mag niet. You're canceled. Jij hebt je onheus gedragen, willen we jou nog wel op televisie? Dan gaat het natuurlijk niet over de Harvey Weinsteins, die duidelijk crimineel zijn, maar over de mensen die een uitglijder hebben begaan. Elk wissewasje lijkt onder een vergrootglas te komen. Ik kan me voorstellen dat mensen naar Flight of the conchords luisteren en zich afvragen of je zo wel over vrouwen mag praten. Terwijl het om een grap gaat, waar ook een onzekere jongen in voorkomt. Verhalen zijn er in allerlei kleuren, die moet je niet continu langs een meetlat leggen. Als we alleen maar fictie zouden maken over politiek correcte mensen, dan krijg je een etalage van een soort perfecte mensen. Dat zou toch ontzettend saai zijn?'