Het schelle gekletter van water op de douchetegels, de monotone zoem van de koelkast die aanzwelt wanneer je de deur opent, het trage gepruttel van koffie; elke ochtend start met een symfonie die zo gewoon is dat je 'm zelden opmerkt.
Eén zin kan genoeg zijn om een dik boek de moeite waard te maken. In het onlangs verschenen Archief van verloren kinderen van Valeria Luiselli staan talloze van dat soort zinnen, maar in ieder geval eentje die je met totaal frisse oren naar je omgeving laat luisteren.
Het boek gaat over de roadtrip door de Verenigde Staten van een gezin dat op breken staat; vader en moeder praten amper met elkaar, wat ze zeggen gaat vrijwel altijd langs elkaar heen. Op de achterbank zitten hun twee kinderen, een jongen van tien jaar en een meisje van bijna zes, beiden uit een eerdere relatie. Luiselli beschrijft hoe de ouders voordat de reis begint 's avonds een fles wijn drinken op hun eerste avond in een nieuwe woning, als alle geluiden nog nieuw zijn, en de kinderen liggen te slapen.
'Zo nu en dan verstoorden ze ons misschien wat starre stilzwijgen, de jongen snurkte als een dronkenman en het meisje liet lange, sonore winden ontsnappen.', schrijft Luiselli. De kracht van de zin is dat Luiselli een klank die we normaal als onappetijtelijk zouden ervaren ('sonore winden'), weet te beschrijven als vertederend en aangenaam huiselijk. Samenwonen is je aanpassen aan elkaars soundtrack.
Beide ouders in de roman van Luiselli zijn radiomakers, de schrijver beschrijft de scène vanuit hun getrainde oren. Ze gebruikt het geluid om een verhaal te vertellen in de omgekeerde logica: de winden 'verstoren' het 'misschien wat starre stilzwijgen'. De stilte tussen twee partners die elkaar aan het verliezen zijn zal bijzonder pijnlijk zijn: het maakt van de darmgeluiden een welkome interruptie.