Je kunt van haar houden of niet, maar Beyoncé is de onbetwiste popkoningin van deze tijd. Alles wat ze aanraakt verandert in goud, iedere beweging die ze maakt is een evenement. Wat ze bezit is een unieke combinatie van extreem talent, verregaande professionaliteit, een team van juiste mensen in haar dienst, een huwelijk met een van de grootste rappers aller tijden en een feilloos gevoel voor de tijdsgeest. Al twee decennia lang perfectioneert ze een mix van commercie en visie, politiek en pop, seks en kunst, en nu, op haar 36ste, is ze zo'n beetje op de top van haar kunnen — en haar macht.

Vorige week was er ineens een nieuwe plaat, een gezamenlijk project met echtgenoot Jay-Z, getiteld Everything is Love. Die plaat werd begeleid door de geniale clip bij het nummer Apeshit, opgenomen in het Louvre, als commentaar op de westerse schilderkunst, die zwarte mensen eeuwenlang stelselmatig heeft uitgewist. Dit alles tijdens de wereldtournee van de echtelieden, die vorige week ook twee avonden neerstreek in de Johan Cruijf ArenA.

Tekst loopt door onder de video.

Videoclip Apeshit van The Carters.

Ik was erbij en vergaapte me aan het feilloos gechoreografeerde spektakel. Het was groots en meeslepend, en wekte tegelijkertijd een indruk van zwoele intimiteit. Na een erg publieke huwelijkse crisis, een paar jaar terug, die te maken had met Jay-Z's ontrouw, was dit een viering van hun liefde en hun huwelijk, dat de storm zo te zien glansrijk had doorstaan.

Er is niet één geheim achter het succes van dit echtpaar, maar een sleutel is wel dat ze zich iedere situatie volledig weten toe te eigenen. Na de ontrouw van haar man maakte Beyoncé het album Lemonade, waarin ze niet alleen op die ontrouw reageert en hem een middelvinger geeft, maar dat ook een politiek en sociaal commentaar is op een diep racistische en misogyne samenleving. Daar reageerde Jay weer op met zijn album 4.44, waarop hij zijn vrouw om vergiffenis vraagt. Dit zijn twee mensen die de werkelijkheid actief vormgeven en naar hun hand zetten, die precies regisseren welk deel van hun persoonlijke leven ze aan het publiek geven, en in welke vorm.

Daaraan moest ik denken tijdens het concert, dat begon met de woorden, THIS IS REAL LIFE, geprojecteerd op de reusachtige beeldschermen. Met 50.000 mensen aanschouwden we deze twee magische mensen op het podium, die ons hun werkelijkheid voorschotelden. Eigenlijk, dacht ik, vervullen ze de functie die vroeger door koningsparen werd vervuld. Niet alleen gunden ze ons, het volk, een glimp van hun grootsheid en rijkdom, zodat we even onze eigen kleinheid en armoe konden vergeten; ook hebben deze twee mensen, via hun huwelijk, een waar imperium opgebouwd — naast rapper is Jay-Z ook een van de succesvolste ondernemers in Amerika, met een zakenimperium dat kledinglijnen, drank, vastgoed, sportteams en productiemaatschappijen omspant.

De tour lijkt een ode aan de romantische liefde, maar is in alles een promotie van het instituut huwelijk. Een old-skool koningshuwelijk, waarbij de echtelieden elkaars macht consolideren en vergroten, regeren over een almaar groeiend rijk, en ons, de onderdanen, af en toe iets toewerpen zonder daar zelf iets mee te verliezen.