Als land wil je een zo hoog mogelijk percentage van je Bruto National Inkomen aan zorgkosten uitgeven. Pardon? Toen ik dit voor het eerst las, dacht ik meteen dat het complete onzin was. We weten toch allemaal dat de zorgkosten de pan uitrijzen, dat deze stijging een bedreiging van onze overheidsfinanciën is, dat onze gezondheid onbetaalbaar wordt? We kennen zelfs de schuldigen: de vergrijzing, steeds meer en steeds duurdere technologische ingrepen, en schandalige prijzen voor medicijnen.
Maar laten we ons gevoel van verbijstering of verontwaardiging even opzijzetten, en de moeite nemen om deze redenering van economen te onderzoeken. Het idee is simpel: als je meer geld uit kunt geven aan zorg als percentage van je nationale inkomen, dan betekent dit dat je minder uitgeeft aan de niet-zorgkosten. Dat wil zeggen dat alle andere levenskosten, zoals eten, wonen, vervoer, spullen en vermaak, verhoudingsgewijs steeds minder gaan kosten vergeleken met het geld dat je aan zorg kunt besteden.
Een kernachtige manier om het samen te vatten is: als je al het speelgoed al hebt, wil je vooral wat extra jaren om te spelen. Met andere woorden, als we in onze materiële behoeftes en verlangens voorzien hebben, dan geven we ons extra geld graag uit om zo lang mogelijk gezond van het leven te genieten. Daarom zouden we in de toekomst steeds meer aan zorg moeten uitgeven, en is een land met stijgende zorgkosten een gezond en beschaafd land.
Twee aandachtspunten. Ten eerste de toegang tot zorg, anders krijg je een situatie zoals in Amerika, dat anderhalf keer zoveel uitgeeft aan zorg als Nederland, maar waarin de kwaliteit over de gehele linie veel lager ligt. Ten tweede een breed begrip van wat zorg betekent: medische ingrepen en verzorging, maar ook preventie en veel 'zachte zorg': aandacht, waardering, kwaliteit van leven.
Met deze definitie van zorg zouden we een partij kunnen opzetten die zich inzet voor hogere zorgkosten. Dat moet toch wel een paar zetels waard zijn?