Terug van weggeweest: de tegenstelling tussen zorg voor het milieu en zorg voor economische groei. Volgens sommige partijen moeten we het milieu maar opofferen voor de economie, volgens anderen moeten we de economie maar opofferen voor het milieu. Het is een valse tegenstelling. We laten ons in de maling nemen, want de uitgesloten positie van dit politieke dilemma is niet meer zichtbaar: economische groei door zorg voor het milieu. Groene groei.
Dit is de werkelijkheid waarin we nu leven: de kosten van hernieuwbare energie, van zonnepanelen en windparken, dalen zo snel dat ze een financiële revolutie teweegbrengen. We zitten op een kantelpunt. Investeerders zullen massaal overstappen op schone energie omdat ze een beter en veiliger rendement kunnen verwachten. Een stad met overwegend elektrisch vervoer levert een enorme besparing van zorgkosten door schone lucht op. Een drastische reductie van CO2-uitstoot bespaart ons de dramatische kosten van klimaatverandering.
Dit gaat allemaal over geld – over investeringen en besparingen, over technologie en onderzoek, over banen voor nu en rendement voor onze toekomstige pensioenen. Dit gaat ook allemaal over het milieu, over onze leefwereld en hoe wij deze zo gezond, gevarieerd en aangenaam mogelijk kunnen maken. Het gaat over subsidies, waarvan we vergeten dat we ze voornamelijk uitgeven aan fossiele energie, en die we toch echt zouden moeten inzetten voor onze toekomst.
De bizarre situatie dat we in Nederland net twee gloednieuwe kolencentrales hebben gebouwd die we eigenlijk meteen zouden moeten sluiten, is het resultaat van een politieke beslissing. Een drama voor het milieu én voor de economie, met een schadepost in de miljarden. En een uitstekend voorbeeld van de kapitale denkfout die je maakt als je je laat leiden door een valse tegenstelling, als je jezelf dwingt een keuze te maken tussen economie en ecologie.