De manier waarop de Pride wordt weggewenst is geniepig: het is niet de homo-emancipatie an sich die wordt afgewezen. Die was hartstikke goed en belangrijk, we zijn hier immers geen barbaren. Het omhelzen van homorechten is een teken van westerse beschaving geworden, een marker van wij tegen zij (de zij zijn vooral de moslims). Volgens de 'antidrammers' moeten we dus niet af van homo-emancipatie, maar moeten we er wel over ophouden.
Hetzelfde gebeurde in de jaren 90. Gretig gevoed door de media werd het feminisme dood verklaard. De Tweede Golf, die in Nederland eind jaren 60 was begonnen, was weggeëbd. Eerder al werd er door commentatoren een onderscheid gemaakt tussen de goede vrouwenbeweging en de slechte: het deel dat een legitieme strijd voerde en het deel dat te ver ging.
Het laatste was het beeld waarmee ik volwassen werd. De emancipatie, zo leerden ik en mijn generatiegenoten, was voltooid en nu moest het uit zijn. We waren die feministen wel erkentelijk, maar ze hadden in onze ogen geen relevantie meer. Het ging namelijk goed met iedereen, de Spice Girls gaven alle meisjes girl power en de kleine verschillen die er nog waren, waren óf een kwestie van tijd, óf van onveranderlijke biologie. En als er nog emancipatiebeleid gevoerd moest worden, dan moest het gaan over het redden van migrantenvrouwen en hun zusters in Afrika en Azië, de arme stumperds die niet zo ver gevorderd waren als wij.
Binnen genderstudies noemen we die doodverklaring postfeminisme. Het wordt gezien als een ondermijning van de verdiensten van de Tweede Golf. In Backlash: The Undeclared War Against American Women uit 1991 betoogt journalist Susan Faludi dat er een antifeministische terugslag heeft plaatsgevonden: een 'pre-emptive strike that stops women long before they reach the finish line'.
Die eindstreep was, wellicht ten overvloede, dus helemaal niet bereikt. Het bleek geen kwestie van tijd: veel van de onderwerpen die speelden in de Tweede Golf waren niet verholpen, zoals seksueel geweld, gebrekkige economische zelfstandigheid en ongelijke verdeling van zorgtaken. Dat waren geen problemen van migranten en hun kinderen, het waren en zijn problemen die huidskleur, klasse, seksualiteit enzovoorts overstijgen – al weten we wel dat de kruising tussen zulke factoren extra kwetsbaar maakt. Er is nog meer dan genoeg werk aan de feministische winkel, zoals het huidig enthousiasme van jonge mensen voor de genderzaak laat zien.
Tekst loopt door onder de afbeelding.