Op zo'n 200 Duitse scholen worden zandvesten gebruikt. De vesten wegen tussen de 1,2 en 6 kilo, en worden gedragen door rusteloze of hyperactieve kinderen. Het effect van de vesten is vergelijkbaar met 'een hand op een kinds schouder leggen... of ze een knuffel geven, wat de kinderen vaak nodig hebben, maar wat we natuurlijk niet mogen doen.'
Ik werd verdrietig van dat zinnetje. Vooral omdat het er zo terloops stond, opgetekend uit de mond van een docent die niet bij naam genoemd wilde worden.
Gister was ik op bezoek bij een tweeling, twee jongens van zeven. Na het eten zitten ze graag bij hun ouders op schoot. Ze houden er ook van om samen te stoeien, om als een stel jonge honden over het bed heen en weer te rollen, benen en armen om elkaar heen geklemd. Hun lichaam is vanzelfsprekend voor hen, ze krijgen aandacht en knuffels in overvloed. Ze zitten letterlijk goed in hun vel.
Maar hoe is dat voor kinderen die, om wat voor reden dan ook, thuis wat minder warmte krijgen? Na de misbruikaffaires als de zaak rond Robert M. en de katholieke kerk, zijn leraren en sportcoaches vaak bang om dicht bij een kind te komen, uit angst dat ze straks zelf met een zwart balkje voor hun ogen in de krant staan. Aanraking is niet vanzelfsprekend, niet zoals het dat ooit was, en na #MeToo zal dat zeker niet beter worden.
Tekst loopt door onder de foto.