Pete Hoekstra (foto: ANP)
Nieuw onder Trump is dat álle migranten worden opgepakt en strafrechtelijk worden vervolgd, en dus van hun kinderen worden gescheiden. Dat beleid is wel degelijk gestart door Trump. De verslaggeefster probeert het netjes te houden en geeft Hoekstra een nieuwe kans om te erkennen dat Trump toch wel iets anders doet dan zijn voorgangers, en specificeert dat ze het heeft over kinderen die van hun ouders worden gescheiden en in kooien worden gestopt. 'They were not...' begint Hoekstra, als hij zich waarschijnlijk realiseert dat die zin alleen maar in een overduidelijke leugen kan eindigen. 'Let's not exaggerate here', maakt hij er dan maar van.
Volgens de Washington Post is het hooguit een semantische discussie of migrantenkinderen nu wel of niet letterlijk in kooien worden gestopt, vast staat in ieder geval dat ze in spartaanse, door hekken afgesloten omheiningen worden gestopt, die de Post zelf omschrijft als 'cage-like structures'. Het verschil tussen 'cages' en 'cage-like structures' hoeft wat mij betreft niet ontkend te worden, maar meteen 'let's not exaggerate' gaan roepen is ook, nou ja, overdreven. Daarna herhaalt Hoekstra nog eens dat dit beleid ouder is dan Trumps presidentschap (dat is dus niet waar).
Dan komt het tweede aspect van Hoekstra's reactie, en dat is misschien nog wel zorgwekkender dan zijn losse omgang met de waarheid. Nederlanders - ik parafraseer Hoekstra hier even, maar dat vindt hij vast niet erg - moeten niet zo'n grote mond hebben over het Amerikaanse migratiebeleid, want zelf hebben ze net zo goed boter op hun hoofd: de EU zendt hele schepen vol vluchtelingen terug de zee op.
Ik voel er erg weinig voor om nu te moeten betogen dat we in Nederland wél enorm tolerant en gastvrij zijn, en vluchtelingen met open armen ontvangen, maar gelukkig hoeft dat ook niet. Iemands kritiek ongeldig verklaren door te wijzen op iets anders dat je criticus verkeerd gedaan heeft, is namelijk een schaamteloze drogreden, eentje waar iedereen in Trumps entourage groot fan van lijkt te zijn. Op de universiteit leerden we nog braaf dat dit een tu quoque heet, maar in het Trumptijdperk hanteert men de term whataboutism. Wie op de video hieronder klikt valt middenin een filmpje van John Oliver, dat overigens zeer de moeite waard is, maar wie liever droge feiten zonder uitstekende grappen hoort kan ook bij Time terecht.
Tekst loopt door onder de video.