Blind op elkaar kunnen vertrouwen. Een aanval op een lid van de club telt als een aanval op iedereen; eenieder zal het slachtoffer zonder aarzeling te hulp springen. Dat is de hoeksteen van de NAVO, bijna 70 jaar al. (Eurofielen wijzen ons er onvermoeibaar op dat we de naoorlogse vrede in West-Europa aan de Europese Unie te danken hebben. Waarschijnlijk komt die eer eerder toe aan de NAVO en bommen made in the USA, hoe jammer peaceniks als ik dat ook vinden).
Dat tijdperk van vanzelfsprekende bescherming lijkt voorbij. Afgelopen week kwamen de leiders van alle NAVO-leden in Brussel bij elkaar. De Amerikaanse president Donald Trump fulmineerde over – volgens hem dan – ontoereikende militaire uitgaven van de Europese leden. En hij liet zich ontvallen dat hij wel degelijk het recht had om het Amerikaanse lidmaatschap in de NAVO op te zeggen. Zijn we zonder Amerikaanse bescherming nog wel veilig, of is de tijd gekomen dat Nederland zijn eigen nucleair arsenaal moet opbouwen?
Tekst loopt door onder de afbeelding.