Om Trump te treffen, moet je geen joods restaurant vernielen

Er is een man, die eens in de twee weken bij me schoonmaakt, en ik zeg het maar meteen: ik voel me daar niet schuldig over. Maar kennelijk is er toch een lichte schaamte, want hij doet het fysieke werk, en ik weet niet hoe snel ik mijn huis uit moet wanneer hij zich meldt. Dit verklaart waarom ons contact hartelijk maar mimimaal is. Maar de laatste keer begon hij een echt gesprek, over president Donald Trump en over het besluit van de president de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen.

Ik had hem nooit eerder over politiek gehoord, en al helemaal niet over buitenlandse politiek, en zijn zorg en boosheid verrasten me. De schoonmaker is geboren in Marokko, woont alweer lang in Nederland en is verder het zonnige type. Maar Jeruzalem en de Palestijnen en Israël... het ging meteen om een hoogoplopende familievete, had ik het idee.

Tekst loopt door onder de afbeelding.

Pakistaans protest tegen de beslissing van Trump om de ambassade in Israël te verplaatsen (foto: EPA, Arschad Ardab).

Ik sta in de metro, ik ben er naartoe gerend want je zult zien dat de wagondeuren die nu nog braaf openstaan dichtklappen voor mijn neus. Net op tijd. Ik heradem, en neem de andere passagiers in me op. Twee uitgelaten jongemannen in kersttruien, bezaaid met lichtjes die ook echt flikkeren: ze hebben op hoge toon de grootste lol. Ik luister beter, en ik hoor: Ivriet. Even snap ik het niet van die kersttruien, maar er wonen natuurlijk ook christenen in Israël. Of is de kersttrui volledig ont-christelijkt en staat hij gewoon voor party en feest?

Bijna op hetzelfde moment betrap ik me op angst. Plaatsvervangende angst. Weten die jongelui wel dat er heel veel mensen in de wereld zijn die iets tegen Israël hebben, die iets tegen joden hebben, en die van een davidster of keppeltje al een rode waas voor de ogen krijgen. Deze hardop lachende, luid sprekende, zich van geen kwaad of gevaar bewuste Israëli. Ik hou mijn hart vast, en dat vind ik tegelijkertijd enorm overdreven van mezelf. Er is ook niets gebeurd, als zij elkaar luidruchtig een high five geven, en ik weer uitstap.

De Palestijnse man, die in Nederland asiel wil krijgen en die pas geleden de ruiten van een joods restaurant aan diggelen sloeg, en daarbij triomfantelijk de davidster buitmaakte, heeft verklaard geen antisemitische motieven te hebben. Hij was boos op Trump, hij wilde 'zijn wanhoop uiten' en een 'signaal afgeven aan de Israëlische regering.' Want daar, net om de hoek van het koosjere restaurant in Amsterdam staat denkelijk de dependance van de Knesset, het parlement van Israël.

Tekst loopt door onder de video.

Diezelfde week was er een flinke demonstratie tegen Trumps besluit in Malmö, Zweden. Vanuit Malmö ook werd 'het begin van een nieuwe Intifada' aangekondigd, en de gescandeerde belofte was dat 'joden worden doodgeschoten'. Een dag later werd weer in Zweden, nu in Göteborg: een aanval met een molotovcocktail ondernomen op de plaatselijke synagoge. Niemand van de aanwezige joodse jongeren raakt gewond.

Tekst loopt door onder de afbeelding.

Het vernielde joodse restaurant in Amsterdam (ANP, Ginopress).

Het is de ijzeren logica van de doorgefourneerde en vol automatische solidariteit met de Palestijnen, of je nu uit Amsterdam, Malmö of Fez komt. Het is de ijzeren logica van het doorgefourneerde en vol automatische anti-zionisme, dat tegen Israël is, want dat is de joodse staat; dus ben je ook tegen de joden daar, en eigenlijk ook tegen de joden hier, of waar dan ook in de wereld. En dus is een Zweeds gebedshuis een gerechtvaardigd doel, een Nederlands restaurant, en wie weet twee Ivriet sprekende jongelui in kersttrui. Want het is de bedoeling om Trump te treffen, die het (inderdaad onwijze) besluit nam om de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen. Die gekmakende schijn van logica.