"Ik heb twee minuten gekeken, want ik dacht: daar ga ik me aan irriteren." Aldus de vader van mijn vriendin over Ruttes optreden bij Zomergasten. De publieke opinie was dat er iets was misgegaan. Zelf heb ik de drie uur braaf uitgekeken. Maar er kwam niets. Er ging niets mis. Ook geen irritatie. Ik zag een politicus. Punt. Een vrolijke, dat wel, met duidelijke standpunten, die op sommige momenten kwaad werd en soms meelevend kon zijn. Wat had je anders verwacht?
Aannames
Interessant is om even stil te staan bij onze aannames. Blijkbaar gaan wij ervan uit dat Zomergasten een programma is om écht jezelf te laten zien. Persoonlijk te kunnen zijn waar dat anders niet kan. Een andere kant te tonen. En dat doet Rutte dan blijkbaar niet genoeg. Hij laat het achterste van zijn tong niet zien. Terecht.
Balanceren
Mark is minister-president. Dan heb je een verantwoordelijkheid naar je land, naar je partij en naar jezelf. Dan kun je niet zomaar al je angsten op tafel leggen of je hele privéleven blootleggen. Dan balanceer je over een dun koord van beeldvorming en boodschappen de wereld in sturen.
Kaarten op tafel
Ik zou best nog meer willen weten: de psychologie van een man zonder liefdesrelaties, machtig interessant. Of hij bang is voor zijn eenzaamheid. Hoe hij de politieke arena bespeelt. Maar hij zit nog middenin het spel. Dan leg je niet al je kaarten op tafel. Dan ben je zorgvuldig in je formuleringen. En dat doet hij knap.
Over 20 jaar
Wij verwachten zijn ziel bij Zomergasten en krijgen zijn politieke ik, gekruid met wat jeugdverhalen. En dat is nú ook wie Mark Rutte is. Of wil zijn. Daar gaat Zomergasten met al onze ontboezemingsverwachtingen niets aan veranderen. Het blijft een premier op televisie. Misschien moeten we hem over twintig jaar nog eens uitnodigen. Krijgen we dan meer.