In tijden van morele chaos is er behoefte aan orde. De doodstraf is daar een uitvloeisel van. Morele chaos krijg je als het verschil tussen goed en kwaad vertroebelt. Een opleving van executies is geheel in lijn met de post-genuanceerde politiek waar we nu kennis mee maken.

Waar het in de VS gaat om een muur (build that wall), schreeuwden de burgers in de Filipijnen om een beul. Geen onderhandelingen meer met drugsdealers, geen compromissen toegestaan.

De aantrekkelijkheid van de doodstraf ligt in zijn simplisme en in het feit dat het een beslissing is die niet kan worden teruggedraaid. Juist deze onherroepelijkheid geeft de beul een aura van superioriteit.

Tekst loopt door onder de afbeelding.

© Brainwash

Executiekamer in Florida (Foto: Google Image)

Een doodstraf is of de meest terechte straf of de meest onterechte straf. Het is diezelfde dualiteit die we terugzien in presidenten als Duterte en Erdoğan: ze zijn ofwel brute dictators, ofwel redders van hun natie. Ook hier is een compromis niet mogelijk.

We bewegen ons geleidelijk naar een post-compromis wereld waar nuanceren zwakte uitstraalt en hard ingrijpen angst inboezemt bij de tegenstander. Welke les kunnen we hieruit leren?

Brute beulen kunnen pas aan de macht komen na voorwerk van immorele intellectuelen. Het zijn de denkers die zorgen voor morele chaos. Zij zijn het die onze concepten bedenken en die onderscheid horen te maken tussen goed en kwaad. Beulen zijn niet de oorzaak maar het gevolg van een verrotte cultuur. En ieder land krijgt de beul die zij verdient.