Drie uur 's nachts. Wat kan het donker zijn op de Veluwe. Ik zit met een stapel papieren op de zusterpost. Het was tot nu toe vrij rustig. Een oude man door zijn hond gebeten en een dronken vrouw van de trap gevallen. Verder niet zoveel.
Nachtdienst
Ik was net op weg om een rondje te maken bij de verpleegkundigen toen ik gebeld werd. Het was Vincent, een aardige verpleegkundige van de afdeling trauma chirurgie. Zijn stem klonk onrustig voor zijn doen. "Zou je kunnen komen? Het gaat om meneer Meertens. Hij is niet aanspreekbaar."
Nachtdienst. Het is niet het meest favoriete onderdeel van mijn vak. Zeven dagen ondergedoken in je eigen leven. 's Nachts dool je je door de lege gangen van het ziekenhuis. Overdag slaap je terwijl de zon schijnt. Je doet wat je kan om je baas niet wakker te bellen. De uren trekken meestal traag voorbij.
Het hele reanimatieteam staat in de kleine kamer om hem heen. We doen wat we kunnen. "Ivo." Ik schud aan zijn schouder. Na zes minuten toont de monitor nog steeds geen ritme. Ik druk onaardig hard op zijn wenkbrauw. Ik voel zijn pols. Ik schijn met een lampje in zijn oog. Ik kijk naar de klok: "Tijdstip van overlijden: 3u43."
Aasgier
De telefoon gaat voor de vierde keer over. Ik staar naar het dossier. 29 jaar, advocaat, twee weken geleden aangereden op zijn racefiets, schedelbasisfractuur waarbij tijdelijk comateus, meerdere botbreuken, beiderzijds een klaplong, en sinds vandaag mogelijk een longontsteking. Dan klinkt er gekraak. "Met mevrouw Meertens." "Bent u de moeder van Ivo Meertens?" Haar stem klinkt alsof ze het nieuws verwacht. Ik vertel haar dat haar zoon niet meer leeft.
Een half uur later staan ze naast me. Zijn vader, zijn moeder, een broer en een zus. Ze huilen niet. Ik condoleer hen. Hun trillende handen verraden het gevoel. Samen met hen ben ik stil. Het is het enige voordeel van de nacht. Minder ruis. Dan schuift de verpleegkundige een formulier in mijn hand. "Vergeet je dit niet te bespreken? Het moet zo snel mogelijk." Ik kijk naar de lege gezichten. Ik voel me een aasgier. Ze beseffen nog niet dat hij er niet meer is. Of ik zijn nieren, zijn lever, zijn huid, mag hebben. Een ongepaster moment is er niet.
De zorg kan meer zorgen
Tot op heden had ik weinig vertrouwen in de politiek en hun beleid in de zorg. Wel marktwerking, geen elektronisch patiëntendossier. Wel robots, geen preventie. Sinds dinsdag toch een klein lichtpunt. Bedankt dames en heren van de Tweede Kamer, dat de zorg weer wat meer kan zorgen.