Bonds dilemma gaat over de tegenstelling tussen een saai leven of een opwindend leven. Kiest hij voor het eerste, is hij geen held meer, kiest hij voor het tweede, heeft hij geen huwelijk en blijft hij de grote 007 (in ieder geval figuurlijk, aangezien hij in de film sterft).
Bonds dilemma reflecteert ook dat van de moderne man die geacht wordt te kiezen tussen carrière en gezin. Natuurlijk kampt de moderne vrouw met precies hetzelfde dilemma, maar zo vooruitstrevend gaat het er allerminst aan toe in het universum van agent 007. Zelfs niet in zijn nieuwste avontuur, waarvan je toch zou verwachten dat de makers tenminste een poging zouden hebben aangewend om het verhaal meer naar onze tijd toe te trekken.
Maar niets ervan. Het is net alsof we terug zijn in de jaren zestig en het tijdperk van de Bond van Sean Connery, die een directe afspiegeling is van de schrijver Ian Fleming, een man die je naar onze huidige waarden gerust 'giftig' kunt noemen. Zo zag Fleming vrouwen als 'huisdieren' terwijl hij mannen als 'echte mensen' beschouwde, aldus Edward Abel Smith, auteur van een recent boek over Fleming, in The Mail on Sunday. Het is goed gemaskeerd, maar deze gevaarlijke, archaïsche sensibiliteit keert terug in No Time to Die.
Zijn deze geijkte gender-rollen ook de reden waarom Bond ervoor kiest zichzelf op te offeren in plaats van niet-macho te zijn en in ieder geval een poging aan te wenden iets van een leven met vrouw en kind te maken? Dat laatste past niet in een Bond-film. Er is geen film mogelijk waarin Bond nog lang en gelukkig (zónder Groot Drama) leeft met Madeleine, inclusief luiers, school, boodschappen en de woonkamer stofzuigen.
De echtscheiding heeft altijd vele oorzaken — luister gerust naar Jensens prachtige podcast — maar voor mijn gevoel zien we in No Time to Die hoe onze verwachtingen over de Grote Liefde tot conflict kunnen leiden. Zelf ben ik ook gescheiden, en ja, ook ik staarde mij blind op de hoofdletters in 'Grote Liefde'.
Het huwelijk duldt het spectaculaire leven niet; het huwelijk vraagt om acceptatie van klein drama. Heb ik mijn les geleerd? Nee. Ik weiger te geloven dat de spectaculaire liefde niet mogelijk is; dat de kloof tussen de Grote Liefde en het huwelijk onoverbrugbaar is. Precies hier zien we waarom de mens niet kan leven zonder fictie, zonder droombeelden van hoe het leven kán zijn.
Gawie Keyser gaat dieper in op deze thematiek in zijn onlangs verschenen boek Kijken maakt gelukkig. Hoe film ons leert om beter te leven.