De infrastructuur lag al klaar, maar de manier waarop we er nu massaal gebruik van maken is een gigantisch sociaal experiment. Afgezien van wat kleine haperingen – verschillende streamingdiensten verlaagden de videokwaliteit – lijkt het systeem uitstekend te werken.
Alles gebeurt digitaal, ook in de kunst. Musea doen virtuele rondleidingen, bands en dj's treden op via livestreams en je struikelde de afgelopen weken over oproepen voor online leesclubs. Heel mooi – er is behoefte aan troost – maar de afstand blijft groot en er blijft vooral heel veel dicht.
Een van de tentoonstellingen waarvan het extra jammer is dat de deuren voorlopig gesloten blijven is The Future is Now, over kunstenaar Nam June Paik in het Amsterdamse Stedelijk. Paik (1932 - 2006) zag als een van de eersten in wat de belofte van digitale communicatie inhield. Juist nu zouden we zijn werk moeten kunnen zien. Hij organiseerde mondiale live tv-shows als kunstwerk. In een essay uit 1974 stelde Paik de bouw voor van nieuwe Electronic Super Highways. Netwerken die verre steden zouden kunnen verbinden via satellieten, kabels en glasvezel. Fysieke afstand zou geen barrière meer zijn, was het idee.
Op Instagram gaf conservator Leontine Coelewij via een videoverbinding een rondleiding door The Future is Now (terugkijken kan op YouTube). Het eerste werk van Paik dat Coelewij laat zien is een klassieker uit de eigen collectie van het Stedelijk: TV Buddha. Hartjes vlogen over het scherm van mijn smartphone, mensen stuurden zwaaiende hand-emoji om te laten weten dat ze meekeken.