Als je naar ons huidige voedselsysteem kijkt, is het makkelijk om een rotgevoel te krijgen. Overbevolking, vervuiling met pesticiden, uitputting van de bodem, verlies aan biodiversiteit, en door mensen veroorzaakte klimaatverandering; het zijn allemaal serieuze problemen die onze voedselzekerheid bedreigen.
Wie onheilspellende toekomstbeelden zoekt, vindt ze in dystopische toekomstfilms. Neem Interstellar van regisseur Christopher Nolan. Daarin is de mensheid op aarde ten dode opgeschreven. Wat er precies aan de hand is, wordt niet duidelijk, maar het gaat ontegenzeglijk niet goed met de landbouw. Een mysterieuze 'Blight', een landbouwziekte, tast de gehele aardse voedselvoorziening aan en de mensheid moet maken dat ze een nieuwe planeet vindt.
Ik schreef al eerder dat eten in films vaak een leidende rol speelt, zonder op de voorgrond te treden. De staat van het eten in de film, hoe het wordt verdeeld, en wie het krijgt zijn voor cineasten ideale middelen om een complete wereld uit te leggen, zonder die daadwerkelijk te hoeven uitleggen. Show, don't tell luidt immers het adagium.
De tekst gaat verder onder de foto.