Nou, ze zitten. De ChristenUnie schuift aan. En dus zou er zomaar een kabinet kunnen komen met én ChristenUnie én D66. Maar dat wordt niet makkelijk, want de twee partijen denken toch wel een tikkie anders over toch wel grote onderwerpen, zoals het leven en de dood.
Tekst loopt door onder de foto.
Vertegenwoordigers van de ChristenUnie en D66 overleggen in restaurant Garoeda in Den Haag (foto: ANP, Bart Maat).
Al een paar dagen denk ik aan het kunstwerk La Nona Ora (1999) van Maurizio Cattelan. Dit levensgrote (en levensechte) beeld van paus Johannes Paulus II, liggend op de grond, in ceremonieel gewaad en met beide handen stevig aan zijn staf klampend. Op hem de meteoriet die hem vanuit het heelal precies velde. Het tapijt is rood, er liggen glasscherven.
Het is een kunstwerk over de relatie van de mens met god. Want, de meteoriet is een teken van Onze-Lieve-Heer, althans, zo zal de paus het zelf toch zien. Een steen die vanuit de hemel uitgerekend de paus raakt, dat kun je als gelovige niet anders zien dan een goddelijke ingreep. En de meest voor de hand liggende interpretatie van die buitenaardse inmenging is dat het een dwingend verzoek van god is om met rust gelaten te worden. Cattelan valt zijn geloof aan, maar laat het god doen.
Tekst loopt door onder de foto.
La Nona Ora, hier te zien in de Kunsthalle in Basel (foto: ANP, Dominik Pluess).
Als er al een god bestaat, is hij ons leuren (god-dit-god-dat en gods-wil-zus-zo) dan misschien wel helemaal zat? Dat laat Cattelan ons onszelf afvragen. God heeft ons geschapen, maar zesduizend jaar later laten we zaken als leven en dood nog steeds van hem afhangen. Tijd voor een bommetje dus, op die man die zichzelf dienaar der dienaren gods noemt. Met een knipoog.
Of, voor de minder gelovigen onder ons: god is dood en dan kunnen dit soort dingen natuurlijk ook gewoon gebeuren. Vanwege het toeval, vanwege de wetten der natuur. De grote natuurkrachten zijn sterker dan wij mensen, de wetenschap sterker dan het geloof. Hoe dan ook, aan de paus hebben we niks meer.
En dat verpakt in een kunstwerk dat er ook op eerste gezicht tof uitziet. Het is een grappig beeld. Maar niet voor iedereen. Want toen het kunstwerk in 1999 voor het eerst te zien was, waren niet alle christenen er blij mee. En dus past het goed in het oeuvre van Cattelan, die ook bekend is vanwege zijn opgezette, hangende paarden en een biddend-Hitler-jongetje. Cattelan zoekt taboes op, om ze te doorbreken. Hoewel hij, de absurdist zelf, het vooral een slechte grap noemt.
Tekst loopt door onder de afbeelding.
Him, het beeld van een knielende Hitler, hier te zien in het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam (foto: ANP, Robin Utrecht).
D66 (en misschien ook wel de mens Alexander Pechtold) lijkt op Maurizio Cattelan. Niet zoveel op met de idealen van vroeger en vooral op zoek naar het nieuwe, naar hoe het anders en beter kan. Daarvoor is het nodig om soms dingen bespreekbaar te maken die het daarvoor niet waren. De meteoor 66. En voor welke partij de paus hier staat, dat snap je (ook al zijn het geen katholieken).